Emma: “Ich glaub die denken ich bin total gestört.”

Jenny: “Quatsch, die mögen dich.”

Emma: “Ich rede voll den Müll.”

Jenny: “Hast es ja gleich überstanden.”

Fr. Hartmann: “Wisst ihr denn schon was ihr als Dessert nehmt?”

Emma: “Tiramisu?”

Hr. Hartmann: “Ha, das isst Jenny auch am liebsten.”

Jenny: “Na, wenn das mal kein Zeichen ist, hm?”

Hr. Hartmann:“Ja, Sie wollten ja noch erzählen wie Sie sich kennen gelernt haben.”

Emma: “Also das ist eigentlich 'ne ganz lustige Geschichte. Ich dachte am Anfang, dass Jenny eine verwöhnte Göre ist mit einem reichen Daddy. Also, äh, damit mein ich natürlich nicht Sie. Sie sind natürlich sehr nett. Um, ich meine die Typen denen es nur um's Geld geht.”

Hr. Hartmann: “Sie wissen aber schon, dass ich im Finanzsektor tätig bin?”

Emma: “Oh, äh, wirklich? Das tut mir leid, um...Das war jetzt wirklich nicht gegen Sie. Sie können ja nichts für ihren Job. Das sollte jetzt auch nicht negativ klingen! Ähm,...und außerdem ist es ja auch eigentlich 'ne gute Sache, also 'ne schöne Sache, wenn man mit Geld, ähm,...umgehen kann.

Hr. Hartmann: “Das sehe ich genauso.”

Emma: “Und außerdem sind die meisten Reichen ja wirklich wahnsinnig nett. Zum Beispiel, ähm...Sie! Und...”

Jenny: “Dieter Bohlen. Ach, vergessen wir einfach diese Bemerkung. Ich glaube Emma wollte einfach nur sagen, dass sie mich für ne arrogante Schnepfe gehalten hat.

Emma: “Aber doch nur, weil du dir meinen Namen nicht merken konntest. Und bei..Edda, Elsa, Esther und so weiter, da ist doch klar, dass man sich veräppelt vorkommt.

Jenny: “Emma, ich hab wirklich 'nen ganz ganz fieses Namensproblem.”

Emma: “Und ich blöde Kuh hab erst später gemerkt, dass du...”

Hr. Hartmann: “Wir wollten noch zu den Bergmanns. Wollen sie uns dahin begleiten?”

Emma: “Nein, danke, aber ich...”

Jenny: “Hey, komm schon. Auf nen Absacker.”

 

Emma: "Yo creo que piensan que estoy completamente loca"

Jenny: “Tonterias ... les caes bien”

Emma: “Estoy balbuceando tonterías”

Jenny: “No te preocupes, en poco tiempo pasara"

Mrs. Hartmann:“Ya sabes que vas a pedir de postre?

Emma:“Tiramisu"

Mr. Hartmann:“Ha, es el mismo que le gusta a Jenny"

Jenny:“Bueno... si eso no es una señal ... verdad?"

Mr. Hartmann:“Oh, todavia no nos han dicho como se conocieron"

Emma: “Bueno, en realidad es una historia muy divertida. Al principio yo pensé que Jenny era una chica mimada con un padre rico .... Bueno .... quiero decir ... no me refería a usted ... claro ... No necesito decirles que usted es una persona muy agradable ... Um me refería a esas otras personas que solo buscan el dinero"

Mr. Hartmann:“Pero sabes que yo trabajo en finanzas verdad?"

Emma: “Oh, uh de veras? Lo siento, um ... no quise ofenderlo. No es su culpa que tenga ese tipo de trabajo. Uh no quería decir eso tampoco ... Um y la verdad si lo pensamos un poco, es una gran cosa saber manejar el dinero"

Mr. Hartmann:“Si lo veo así también"

Emma: “Si, ademas la mayoría de personas con dinero son por lo general agradables. Como usted .. por ejemplo ... y ..."

Jenny: "Dieter Bohlen?" .... Vamos a olvidar esta conversación. Yo creo que Emma quería decir que ella pensó que yo era arrogante y malcriada!

Emma: “Pero solo porque tu nunca recordabas mi nombre. Me llamabas ... Edda ... Elsa ... Esther .... y así todo el tiempo .... era logico pensar que te estabas burlando de mi"

Jenny: "Emma, la verdad es que siempre he tenido problemas con los nombres"

Emma: “Y yo fui tan estúpida que no me di cuenta que tu ...."

Mr. Hartmann:“Nos gustaria visitar a los Bergmann's ahora .... Nos acompañas?

Emma: “No gracias ... creo que ..."

Jenny: "Hey, vamos .... una siesta? ..."

 

Emma: Je suis certaine qu’ils me prennent pour une folle.

Jenny: Foutaises! Tu leur plais.

Emma: Je ne dit que des conneries.

Jenny: Courage, tu as presque passé au travers.

Mme Hartmann: Avez-vous décidé ce que vous voulez pour dessert?

Emma: Du tiramisu?

Mr Hartmann: Ha, c’est aussi ce que Jenny préfère.

Jenny: Et si c’est pas un signe ça.

Mr Hartmann: Vous vouliez nous raconter comment vous vous êtes rencontrées?

Emma: Oui, c’est une histoire plutôt drôle. Au début je croyais que Jenny n’était que la fille gâtée de son riche papa. Euh, évidemment je ne parle pas de vous. Vous êtes quelqu’un de très gentil. Je voulais parler de ces gens qui ne pensent qu’à l’argent.

Mr Hartmann: Vous savez déjà que je travaille dans le domaine de la finance et des actions?

Emma: Oh, euh, vraiment? Je suis désolée, ça n’était pas dirigé vers vous. Vous n’y êtes pour rien si votre travail… Ça ne se voulait pas si négatif. Euh… et puis de toute façon c’est une bonne chose que de savoir se débrouiller avec l’argent.

Mr Hartmann: C’est exactement ce que je pense.

Emma: Et puis la plupart des gens riches sont très gentils. Comme par exemple euh… vous! Et aussi…

Jenny: Dieter Bohlen (personnalité connue du milieu de la musique en Allemagne) Il vaudrait mieux qu’on oublie cette dernière remarque. Ce qu’Emma essait de dire c’est qu’elle me prenait pour une gourde arrogante.

Emma: Mais seulement parce que tu n’arrivais pas à te souvenir de mon prénom. Tu m’appelais Edda, Elsa, Esther etc. Ça me semblait évident que tu te fichais de moi.

Jenny: Emma, j’ai vraiment une très très mauvaise mémoire des prénoms.

Emma: Et moi comme une idiote, j’ai remarqué très tard que tu…

Mr Hartmann: Nous voulions nous rendre chez les Bergmanns, voulez-vous nous y accompagner?

Emma: Non, merci mais je…

Jenny: Allez viens donc, un dernier pour la route!

 

Έμμα: Νομίζω ότι νομίζουν πως είμαι τελείως τρελή.

Τζένη: Χαζομάρες. Τους αρέσεις.

Έμμα: Μουρμουρίζω χαζομάρες.

Τζένη: Μην ανησυχείς. Θα πάρεις θάρρος σε λιγάκι.

Κα Χάρτμαν: Τι θα πάρετε για επιδόρπιο?

Έμμα: Τιραμισού?

Κος Χάρτμαν: Χα, το αγαπημένο της Τζένη.

Τζένη: Αυτό κι αν είναι σημάδι, ε?

Κος Χάρτμαν: Ακόμα δεν μας είπατε πως γνωριστήκατε.

Έμμα: Λοιπόν, είναι αστεία ιστορία. Στην αρχή νόμιζα ότι η Τζένη είναι μια κακομαθημένη με πλούσιο πατέρα. Εμ, δεν εννοούσα εσάς, φυσικά. Δεν χρειάζεται να πω πως είστε πολύ καλός. Εμ, εννοώ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ως στόχο μόνο το χρήμα.

Κος Χάρτμαν: Ξέρεις ότι ασχολούμαι με τα οικονομικά?

Έμμα: Α, αλήθεια? Συγνώμη, εμ.. δεν ήθελα να σας προσβάλω. Δεν φταίτε εσείς που έχετε τέτοια δουλειά. Ωχ, αυτό δεν ήθελα να ακουστεί τόσο αρνητικό. Εμ, και μάλιστα, άμα το σκεφτείς, είναι καλό, φανταστικό πράγμα να μπορείς να διαχειρίζεσαι το χρήμα.

Κος Χάρτμαν: Και εγώ έτσι το βλέπω.

Έμμα: Και επίσης, εμ, οι περισσότεροι πλούσιοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί. Όπως, εμ, εσείς! Και…

Τζένη: Ο Dieter Bohlen. Ας το ξεχάσουμε αυτό. Νομίζω πως η Έμμα το μόνο που ήθελε να πει ήταν ότι νόμιζε πως ήμουν ψηλομύτα.

Έμμα: Αλλά μόνο επειδή δεν μπορούσες να θυμηθείς το όνομά μου. Όλα αυτά τα Έντα, Έλσα, Έσθερ και λοιπά, λογικό είναι να νιώθω πως με κοροϊδεύεις.

Τζένη: Έμμα, έχω πραγματικά πρόβλημα με τα ονόματα.

Έμμα: Και ήμουν τόσο χαζή ώστε να καταλάβω αργότερα ότι εσύ…

Κος Χάρτμαν: Εμείς θα επισκεφθούμε τους Μπέργκμαν μετά. Θα έρθετε?

Έμμα: Όχι, ευχαριστώ, νομίζω…

Τζένη: Ει, έλα. Ένα ποτό.

 

Emma: “Félek, azt hiszek, hogy teljesen idióta vagyok.”

Jenny: “Ugyan. Kedvelnek téged.”

Emma: “Hülyeségeket beszélek.”

Jenny: “Ne aggódj! Eddig egész ügyesen túlélted.”

Mrs. Hartmann: “Választottak már desszertet?”

Emma: “Tiramiszu?”

Mr. Hartmann: “Ha, Jennynek is az a kedvence!”

Jenny: “Ez mi, ha nem jel?”

Mr. Hartmann: “Ó, még nem meséltétek el, hogy ismerkedtetek meg.”

Emma: “Nos, ez egy igazán vicces történet. Először azt gondoltam, hogy Jenny egy elkényesztetett kislány, egy gazdag apucival. Mármint, nem úgy értem, hogy Ön. Ön igazán kedves. Azokról az emberekről beszélek, akiknek az egyetlen célja az életben, hogy minél több pénzt keressenek. ”

Mr. Hartmann: “De ugye tudja, hogy én a pénzügyi szektorban dolgozom?”

Emma: “Ó, igen? Öhm... elnézést... ez nem Ön ellen szólt. Nem mintha az Ön hibája lenne, hogy ez a munkája. Ő... ezt sem úgy értettem, ahogy hangzott...Nos, ha belegondol ez jó dolog, remek dolog, amikor az ember pénzzel dolgozik...”

Mr. Hartmann: “Én is így gondolom.”

Emma: “És a legtöbb gazdag ember igen kedves...ő ... például... Ön... és... „

Jenny: “Dieter Bohlen.  Áh, de felejtsük el az egészet. Azt hiszem Emma csak azt akarta mondani, hogy egy arrogáns libának tartott.”

Emma: “De csak mert nem voltál képes megjegyezni a nevem. Végig csak Edda, Elsa, Esther voltam, és így tovább. Logikus, ha felkaptam a vizet.”

Jenny: “Emma, nekem tényleg komoly problémám van a nevekkel.”

Emma: “És olyan bolond voltam, hogy csak később vettem észre, hogy Jenny...”

Mr. Hartmann: “Épp Bergmannékhoz készültünk. Szeretne csatlakozni?”

Emma: “Nem, köszönöm... azt hiszem én...”
Jenny: “Ugyan, gyere. Csak egy éjszakára.”

 

Emma: “Mereka pikir aku ini gila” 

Jenny: “Kata siapa. Mereka menyukaimu” 

Emma: “Aku mengoceh tak tentu arah terus”

Jenny: “Jangan khawatir. Kamu hanya perlu sedikit lebih berani”

Mrs. Hartmann: “Kamu sudah tahu apa yang kamu mau pesan untuk makanan penutupnya?”

Emma: “Tiramisu?”

Mr. Hartmann: “Ha, itu juga kesukaan Jenny.”

Jenny: “Yah, itu seperti pertanda bukan?”

Mr. Hartmann: “Oh, kau harus cerita bagaimana kalian bertemu.”

Emma: “Ya, sebenarnya itu cukup lucu. Awalnya aku berpikir Jenny adalah seorang anak manja dari seorang ayah yang kaya raya. Um, maksudku, bukan anda tentunya. Anda tentu saja sangat baik. Maksudku orang kaya adalah orang yang tujuan hidupnya hanya uang saja” 

Mr. Hartmann: “Tapi apakah kamu tahu kalau aku bekerja dibagian finansial?”

Emma: “Oh, begitu? Saya minta maaf, um … Saya tidak bermaksud menyinggung anda. Bukan salah anda untuk mempunyai pekerjaan di bidang itu. Uh, aku tidak bermaksud bernada negatif disini. Um .. sebenarnya, kalau dipikir pikir, itu adalah hal yang bagus kalau seseorang bisa mengurus uang dengan benar”

Mr. Hartmann: “Itu juga yang kupikirkan”

Emma: “Dan juga, uh, kebanyakan orang kaya biasanya juga baik. Contohnya, uh, … anda … dan … “ 

Jenny: “Dieter Bohlen. Mari lupakan percakapan tadi. Kupikir yang Emma mau katakan adalah awalnya dia berpikir aku adalah seorang gadis sombong.” 

Emma: “Tapi karena kamu selalu lupa namaku. Dan memanggilku .. Edda, Elsa, Esther, dan yang lainnya, jadi tentu saja aku merasa seperti diejek”

Jenny: “Emma, aku memang benar benar punya kesulitan dalam mengingat nama orang.”

Emma: “Dan aku juga begitu bodoh untuk telat menyadarinya kalau kamu …” 

Mr. Hartmann: “Kita akan mengunjungi rumahnya Bergmann habis ini. Maukah kau ikut bersama?“

Emma: “Tidak, terima kasih, kurasa …”
Jenny: “Hei, ayolah, menginap saja …”

 

Emma: “Secondo me pensano che sono tutta matta”

Jenny: “Non e’ vero. Gli sei piaciuta.”

Emma: “Blatero a vanvera.”

Jenny: “Non ti preoccupare. Tra poco non avrai più paura .”

Mrs. Hartmann: “Cosa prendete di dolce?”

Emma: “Tiramisù?”

Mr. Hartmann: “Ha, e’ il preferito anche di Jenny.”

Jenny: “Se questo non e’ un segno…?”

Mr. Hartmann: “Oh, ci dovete ancora raccontare come vi siete conosciute.”

Emma: “Beh, e’ una storia abbastanza divertente. All’inizio pensavo che Jenny fosse una bambina viziata con un padre ricco. Ah, ma non mi riferivo a Lei. Lei e’ una bravissima persona, ovviamente. Intendevo dire una di quelle persone che pensano solo a fare soldi.”

Mr. Hartmann: “Ma sai che mi occupo di finanza?”

Emma: “Oh, davvero? Mi dispiace, uhm… non volevo offenderLa. Dopo tutto non e’ colpa Sua se fa quel lavoro. Oh, non intendevo neanche questo in modo negativo. Uhm… e infatti a pensarci meglio e’ una cosa bella, bellissima potere occuparsi di denaro.”

Mr. Hartmann: “Anch’io la penso così.”

Emma: “E infatti la maggior parte dei ricchi sono bravissime persone. Come, uh, Lei! E… ”

Jenny: “Dieter Bohlen. Dimentichiamo quest’ultimo commento. Penso che Emma intendesse dire che mi trovava una vacca arrogante”

Emma: “Ma solo perché non riuscivi a ricordare il mio nome. E dopo avere sentito …Edda, Elsa, Esther eccetera, e’ normale sentirsi presa in giro.

Jenny: “Emma, ho solo un grosso problema con i nomi.”

Emma: “E io sono stata così stupida da capire solo dopo che tu…”

Mr. Hartmann: “Pensavamo di andare da Bergmann per una visita dopo. Vuoi venire con noi?”

Emma: “No grazie, penso…”
Jenny: “Dai vieni. Per chiudere la serata”

 

Emma: "Ik denk dat ze denken dat ik gek ben."

Jenny: "Helemaal niet. Ze vinden je leuk."

Emma: "Ik ben zoveel onzin aan het verkopen."

Jenny: "Maak je geen zorgen, je komt er wel over."

mvr. Hartmann: "Weet je al wat je als dessert wilt?"

Emma: "Tiramisu?"

mnr. Hartmann: "Ha, dat lust Jenny ook het liefst."

Jenny: "Als dat geen teken is, toch?"

mnr. Hartmann: "Oh, je ging ons nog vertellen hoe jullie elkaar ontmoet hebben."

Emma: "Dat is eigenlijk wel een grappig verhaal. Eerst dacht ik dat Jenny gewoon een verwend kind met een rijke papa was. Wel, uhm.. ik bedoel daar u niet mee natuurlijk.. Jullie zijn echt zeer leuke mensen. Uhm, ik bedoelde gewoon die mensen wiens enige doel is om geld te winnen."

Mnr. Hartmann: "Maar je weet toch dat ik in de financiële sector werk?"

Emma: "Oh, uhm, echt? Sorry, uhm.. Ik wou u niet beledigen. Het is niet alsof het uw schuld is om dat soort job te hebben. Uhm, dat was ook niet zo negatief bedoeld. Uhm.. en wanneer je erover nadenkt, is het iets heel goed om met geld te kunnen omgaan."

Mnr. Hartmann: "Zo zie ik het ook."

Emma: "En, uhm, de meeste rijke mensen zijn gewoonlijk wel vriendelijk. Zoals.. uhm, jullie en.."

Jenny: "Dieter Bohlen. Laten we dit gewoon vergeten. Ik denk dat Emma gewoon wou zeggen dat ze dacht dat ik een arrogante koe was."

Emma: "Maar alleen maar omdat jij mijn naam nooit kon onthouden. En als je dan Edda, Elsa, Esther enzovoort te horen krijgt, is het nogal logisch dat je je belachelijk gemaakt voelt."

Jenny: "Emma, ik heb echt gewoon een probleem met namen onthouden."

Emma: "En ik was zo stom om later pas te beseffen dat jij.."

Mnr. Hartmann: "We gingen normaal bij de familie Bergmann op bezoek gaan nu. Wil je meegaan?"

Emma: "Nee, danku, ik denk dat ik.."

Jenny: "Hej, kom op. Als afsluiter."

 

Emma: “I think they think I'm totally nuts.”

Jenny: “Nonsense. They like you.”

Emma: “I'm babbling such rubbish.”

Jenny: “Don't worry. You'll have braved it out in a bit.”

Mrs. Hartmann: “Do you know what you'll take for dessert yet?”

Emma: “Tiramisu?”

Mr. Hartmann: “Ha, that's what Jenny likes best, too.”

Jenny: “Well, if that's not a sign, right?”

Mr. Hartmann: “Oh, you still meant to tell us how you met.”

Emma: “Well, actually that's a quite funny story. At first I thought Jenny was quiet a spoiled brat with a rich daddy. Well, uh, with that I didn't mean you of course. Needless to say you're really nice. Um, I mean those people whose only goal is to get money. ”

Mr. Hartmann: “But you do know that I'm working in financing?”

Emma: “Oh, uh really? I'm sorry, um...I didn't meant to offend you. It's not like it's your fault to have that kind of job. Uh, this wasn't meant to sound that negative either. Um,... and actually, if you think about it, it's a good, great thing to be able to handle money.”

Mr. Hartmann: “I see it like that, too.”

Emma: “And also, uh, most rich people are usually very nice. Such as, uh...you! And...”

Jenny: “Dieter Bohlen. Let's just forget about this remark. I think Emma only meant to say that she thought I was an arrogant cow.”

Emma: “But just because you couldn't seem to remember my name. And with..Edda, Elsa, Esther and so forth, it's only logic to feel mocked.”

Jenny: “Emma, I really only have a big problem with names.”

Emma: “And I was so stupid to only later realize that you...”

Mr. Bergmann: “We meant to visit the Bergmann's next. Do you want to join us?”

Emma: “No, thanks, I think...”
Jenny: “Hey, come on. For a night-cap.”

 

艾瑪：我想他們覺得我瘋了。

珍妮：亂講。他們喜歡你。

艾瑪：我太囉嗦了。

珍妮：別擔心。再撐一下你就沒事了。

哈特曼太太：你想好甜點要吃甚麼了嗎？

艾瑪：提拉米蘇？

哈特曼先生：哈，這也是珍妮最愛吃的。

珍妮：對啊，這不就是緣份嗎？

哈特曼先生：喔，你們還沒跟我們說你們是怎麼認識的。

艾瑪：呃，其實講起來還蠻好笑的。一開始我以為珍妮有個富爸爸，是個被寵壞的小孩。呃，我當然不是說您。您人很好。嗯，我是說那些把賺錢當成唯一目標的人。

哈特曼先生：但是你知道我從事跟金融有關的工作。

艾瑪：喔，呃，真的嗎？對不起，呃...我不想得罪您。您從事這類工作並不是您的錯。呃，這也不是一件不好的事。呃...其實仔細想想，能夠管錢是一件很棒的事。

哈特曼先生：我也是這麼認為。

艾瑪：還有，呃，大部分有錢人人都還不錯，像，呃...您！還有...

珍妮：狄特．鮑萊恩。

　剛剛說的話你們不要在意。艾瑪的意思是，我是一個傲慢的人。

艾瑪：但因為你都搞混我的名字，你叫我愛黛、愛爾莎、愛絲泰...，我覺得我被耍了是很正常的。

珍妮：艾瑪，我總是記不住人名。

艾瑪：我很笨，笨到後來才發現你...

哈特曼先生：我們等下想去貝格曼家，你想跟我們一起去嗎？

艾瑪：不，謝謝，我覺得...

珍妮：喂，來吧，來續攤。

 

 

148 - 紧张

艾玛：我想他们觉得我疯了。

珍妮：乱讲。他们喜欢你。

艾玛：我太啰嗦了。

珍妮：别担心。再撑一下你就没事了。

哈特曼太太：你想好甜点要吃甚么了吗？

艾玛：提拉米苏？

哈特曼先生：哈，这也是珍妮最爱吃的。

珍妮：对啊，这不就是缘份吗？

哈特曼先生：喔，你们还没跟我们说你们是怎么认识的。

艾玛：呃，其实讲起来还蛮好笑的。一开始我以为珍妮有个富爸爸，是个被宠坏的小孩。呃，我当然不是说您。您人很好。嗯，我是说那些把赚钱当成唯一目标的人。

哈特曼先生：但是你知道我从事跟金融有关的工作。

艾玛：喔，呃，真的吗？对不起，呃...我不想得罪您。您从事这类工作并不是您的错。呃，这也不是一件不好的事。呃...其实仔细想想，能够管钱是一件很棒的事。

哈特曼先生：我也是这么认为。

艾玛：还有，呃，大部分有钱人人都还不错，像，呃... 您！还有...

珍妮：狄特．鲍莱恩。

　刚刚说的话你们不要在意。艾玛的意思是，我是一个傲慢的人。

艾玛：但因为你都搞混我的名字，你叫我爱黛、爱尔莎、爱丝泰...，我觉得我被耍了是很正常的。

珍妮：艾玛，我总是记不住人名。

艾玛：我很笨，笨到后来才发现你...

哈特曼先生：我们等下想去贝格曼家，你想跟我们一起去吗？

艾玛：不，谢谢，我觉得...

珍妮：喂，来吧，来续摊。

Emma: Crec que es pensem que estic sonada.

Jenny: Bestieses. Els hi caus bé.

Emma: No paro de dir tonteries.

Jenny: No et preocupis, tot s’haurà acabat d’aquí a una estona.

Sra. Hartmann: Sabeu què voleu ja per postres?

Emma: Tiramisú?

Sr. Hartmann: Ah, també és el favorit de Jenny.

Jenny: I doncs, bon senyal, oi?

Sr. Hartmann: Oh, ens volies dir com es vau conèixer.

Emma: Bé, en realitat és una història força divertida. Al principi pensava que la Jenny era una nena mimada de pare ric. Bé, eh, no em referixo a vostè, és clar. No cal dir que vostè és molt agradable. Ehm.., em refereixo als que només pensen en guanyar diners.

Sr. Hartmann: Però ja saps que treballo a la banca?

Emma: Oh, eh, de debò? Em sap greu, ehm…no volia ofendre’l. No en té cap culpa de tenir aquesta feina. Eh, això tampoc era un comentari negatiu. Ehm…de fet, o millor dit, és fantastic poder manejar diners.

Sr. Hartmann: Jo també ho veig així.

Emma: A més, ehm… la majoria de gent rica són molt agradables, com, eh…vostè! I…

Jenny: Dieter Bohlen.

Deixe’m-ho córrer això. Crec que el que Emma volia dir és que pensava que jo era creguda i malcriada.

Emma: Però només perquè mai te’n recordaves del meu nom…Amb Edda, Elsa, Esther, etc... és normal pensar que et rifaves de mi.

Jenny: Emma, només és que tinc un gravíssim problema amb els noms.

Emma: I jo vaig ser tan tonta que no me’n vaig adonar fins més tard que tú…

Sr. Hartmann: Després volem anar a can Bergmann, vols venir?

Emma: No, gràcies, crec que…

Jenny: Ei, vinga, la última copa.